ciła się. Widziałem to, chociaż nie patrzyłem na nią.
Czy pana propozycja jeszcze jest aktualna? zapytała potulnie.
33
Tak, dopóki nie wyjedziemy z granic miasta.
Przyjmuję.
I przeszła do mnie, więc ustąpiłem jej miejsca przy oknie. Mogła teraz patrzeć
przez przednią szybę, zamiast na plecy kierowcy, mogła patrzeć przez okno po
swojej prawej ręce i mogła też patrzeć na mnie. Patrzyła na mnie.
Obawiam się, że byłam niezbyt grzeczna, kiedy zaczął pan ze mną rozma-
wiać powiedziała.
Doprawdy niezbyt.
Przepraszam. Denerwowałam się. Zwykle jestem uprzejmiejsza.
Nie wątpię.
Byliśmy dwojgiem obcych sobie ludzi na obczyznie, nie mających żadnych
kluczy do siebie nawzajem dwojgiem ludzi prowadzących błahą rozmowę, ja-
ka stanowi zazwyczaj wstęp do luznej znajomości współpasażerów w autobusie,
tylko że nawet po to, by się zakwalifikować na współpasażera, potrzebna jest bo-
daj niezdarna rozgrzewka.
Nazywam się Joan Terrill powiedziała dziewczyna. Zawahała się, po
czym uznała, że nie warto mnie wtajemniczać w cel swej podróży do Friedheim,
cokolwiek by to mogło być. Ja okazałem zainteresowanie raczej umiarkowane.
Jestem Kirk Donner przedstawiłem się. Reprezentuję chwilowo
dwa czasopisma kulturalne i pewne potężne wydawnictwo protestanckie: potężne,
rzecz jasna, tak dalece, jak bywają wydawnictwa.
Och.
Patrzyła przez okno, za którym nic ciekawego nie było. Domyśliłem się wte-
dy, że ma jakieś zadanie dziennikarskie we Friedheim, że trapi ją perspektywa
współzawodnictwa.
Tam będzie sporo dziennikarzy, korespondentów i fotografów powie-
działem. Misteria pasyjne odbywają się raz na dziesięć lat.
Aha.
Znów spojrzała na mnie i odwróciła wzrok. Aadna dziewczyna, nie piękność
z afisza, ale naturalna, o gładkiej cerze, czysta, umalowana nie za bardzo i bez
błękitnych cieni na powiekach.
Zastanawiam się, dlaczego nie ma więcej osób w tym autobusie powie-
działa. Myślałam, że z powodu misteriów autobus będzie zatłoczony.
Jest wcześnie. Przedstawienia zaczną się dopiero za tydzień. Grają tylko
miejscowi. Personel techniczny to chyba również ci, którzy tam mieszkają.
Pan widział misteria pasyjne? Tutaj czy. . . urwała, zerknęła na mnie
z ukosa i wyliczyła sobie, że dziesięć lat temu ich nie widziałem. To znaczy,
w Oberammergau?
Nie. Teraz też nie jestem nimi szczególnie zainteresowany.
Wyprostowała się.
Czemu?
34
Bo nie wierzę, by jakakolwiek zaraza wygasła dlatego, że ludzie przyrzekli
wystawiać misteria. Nie wierzę. Ta impreza rozrosła się i już nie mogli jej za-
niechać. Misteria pasyjne stały się przemysłem Oberammergau, fabryką, stylem
życia, zródłem dochodów. Friedheim jest mniejsze, ale zasada taka sama. Misteria
to zwyczaj, nie mogą skończyć z tym zwyczajem.
Joan Terrill szeroko otwartymi oczami wpatrywała się we mnie i przez chwilę
było mi jej żal. Dziewczyna jest wierząca, a ja bezlitośnie zbiłem ją z tropu. Nie
musiałem tego robić. Ona siedzi na swoim miejscu, a ja siedzę na swoim. Może-
my tak swobodnie mieć własne poglądy i przekonania, jak zajmujemy te miejsca
w autobusie, nie próbując nawracać się wzajemnie po prostu dwoje różnych
ludzi na dwóch różnych miejscach.
Uprzedzenie świadczy o niedojrzałości powiedziała Joan Terrill.
Człowiek uprzedzony nie potrafi nawet odczytać historii. Wszystko widzi na
opak. Ja uważam, że pana pojęcie o Friedheim i Oberammergau jest absurdalne.
Odwróciła się i zapatrzyła w okno. Jeśli w ogóle miałem na składzie uśmiech
skwaszony, chyba tak właśnie uśmiechałem się teraz. %7łałowałem tej swojej szorst-
kości. %7łycie powinno mnie już nauczyć, że kobiety nie są bezradne. Najwidocz-
niej nie nauczyło. Mężczyzna musi dostawać nauczki tego rodzaju raz po raz.
Wyjechaliśmy z miasta w krainę wiosny, między sądy drzew owocowych, ob-
sypanych kwieciem, o rysunku wyraznym jak na obrazkach i zanikającym w dłu-
giej panoramie różowości i bieli. Warkotliwie wjechaliśmy do pierwszego mia-
steczka na naszym szlaku miasteczka z dziwacznymi staroświeckimi domami
i brukiem z kocich łbów. Postój trwał parę minut i znowu znalezliśmy się w bez-
miarach wiosny. [ Pobierz całość w formacie PDF ]